การศึกษาในอเมริกา มีปัญหา อะไรเป็นปัญหา?

                       ในการดีเบตระหว่าง ประธานาธิบดี บารัค โอบามาร์  กับ มิต รอมนีย์   เมื่อเช้าวันจันทร์ที่ 23 ตุลาคม 55 ที่ผ่านมาเวลาในประเทศไทย    ซึ่งเป็นการโต้วาทีรอบที่ 3  รอบสุดท้าย ว่าด้วยวิสัยทัศน์ ระหว่างประเทศ ของว่าที่ผู้นำ สหรัฐอเมริกา คนต่อไป

มีประเด็นสำคัญที่จับได้ เมื่อมีการพูดเกี่ยวกับปฏิรูปการศึกษา การเปลี่ยนแปลง การศึกษาใน สหรัฐอเมริกา   จึงเกิดคำถามขึ้นมาว่า   อเมริกา ประเทศพัฒนามีปัญหาเรื่องการศึกษาด้วยหรือ ?

หากประธานาธิบดีคนปัจจุบัน กล่าวถึงปัญหาการศึกษา นั้นย่อมประจักษ์แล้วว่า อเมริกาเผชิญปัญหาเรื่องการศึกษา ณ เวลาปัจจุบันแล้ว

ก็มีคำถามอีกว่าในเมื่อการจัดอันดับสถานศึกษา อเมริกามี สถานศึกษาติดอันดับโลกอยู่มากมาย แล้วเหตุใด ประธานาธิบดีจึงกล่าวว่า อเมริการมีปัญญาในการการศึกษาในประเทศ

มาดูอันดับจากการจัดอันดับของ Times

คะแนนจากสถาบันต่างๆจะถูกแสดงในตารางโดยกำหนดค่าสูงสุดไว้ที่ร้อยละ 100 ตัวอย่างเช่น University of Oxfordได้รับคะแนนร้อยละ 71.2 ของจำนวนชื่อที่เสนอเข้าชิง โดยระบบการให้คะแนนจะแสดงให้เห็นถึงความแตกต่างจากมหาวิทยาลัยที่หนึ่งของโลก โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อให้ข้อมูลที่ชัดเจน และมีความหมายมากต่อการคัดแยกชื่อเสียง โดยทาง Times Higher Education ได้ตกลงกับคู่ค้าอย่าง  Thomson Reuters ในการยอมรับความแตกต่างของมหาวิทยาลัยระหว่าง 50 สถาบันแรกเท่านั้น โดยคิดคะแนนจากระบบตำแหน่งทศนิยมเพื่อให้ได้รับข้อมูลเพิ่มเติมที่แม่นยำสูงสุด
ฮาร์วาดแชมป์มหา’ลัยด้านชื่อเสียง ปี 2012 !
ผลการจัดอันดับมหาลัยโลกด้านชื่อเสียงของ Times ประจำปี 2012 :
อันดับที่ 1. Harvard University
อันดับที่ 2. Massachusetts Institute of Technology
อันดับที่ 3. University of Cambridge
อันดับที่ 4. Stanford University
อันดับที่ 5. University of California Berkeley
อันดับที่ 6. University of Oxford
อันดับที่ 7. Princeton University
อันดับที่ 8. University of Tokyo
อันดับที่ 9. University of California Los Angeles
อันดับที่ 10. Yale University
อันดับที่ 11. California Institute of Technology
อันดับที่ 12. University of Michigan
อันดับที่ 13. Imperial College London
อันดับที่ 14. University of Chicago
อันดับที่ 15. Columbia University
อันดับที่ 16. Cornell University
อันดับที่ 16. University of Toronto
อันดับที่ 18. Johns Hopkins University
อันดับที่ 19. University of Pennsylvania
อันดับที่ 20. Kyoto University
อันดับที่ 21. University College London
อันดับที่ 22. ETH Zürich – Swiss Federal Institute of Technology Zürich
อันดับที่ 23. University of Illinois at Urbana Champaign
อันดับที่ 23. National University of Singapore
อันดับที่ 25. University of British Columbia
อันดับที่ 25. McGill University
อันดับที่ 27. University of Wisconsin-Madison
อันดับที่ 28. University of Washington
อันดับที่ 29. London School of Economics and Political Science
อันดับที่ 30. Tsinghua University
อันดับที่ 31. University of California San Francisco
อันดับที่ 32. University of Texas at Austin
อันดับที่ 33. Duke University
อันดับที่ 34. New York University
อันดับที่ 35. Northwestern University
อันดับที่ 36. University of California San Diego
อันดับที่ 37. Carnegie Mellon University
อันดับที่ 39. Peking University
อันดับที่ 39. University of Hong Kong
อันดับที่ 40. University of Massachusetts
อันดับที่ 41. Georgia Institute of Technology
อันดับที่ 42. Ludwig-Maximilians-Universität München
อันดับที่ 43. University of Melbourne
อันดับที่ 44. Australian National University
อันดับที่ 44. University of California Davis
อันดับที่ 46. University of North Carolina at Chapel Hill
อันดับที่ 47. University of Minnesota
อันดับที่ 47. Purdue University
อันดับที่ 49. University of Edinburgh
อันดับที่ 50. University of Sydney
จะเห็นสถานศึกษาในอเมริกาติดอันดับ แล้วอเมริกามีปัญหาด้านใดในการศึกษาของประเทศ  

ยกข่าวปัญหาการศึกษาของอเมริกาข่าวหนึ่งมา  http://blogs.hbr.org/hbr/hbreditors/2012/03/americas_education_problem.html

HBR Blog Network / Our Editors

America's Education Problem

by Sarah Green  |   6:25 PM March 15, 2012
As Harvard Business Review has focused this month on U.S. competitiveness, one theme has been the challenge of training the next generation of leaders. Harvard Business School's Bill George argued that in the coming decades, leading firms will require "substantial cadres of leaders capable of operating effectively anywhere in the world." And Merck's Mirian Graddick-Weir wrote of the need to develop more creative problem-solvers — leaders who can think "critically, analytically, and with imagination."
Unfortunately, one major stumbling block to producing these kinds of cosmopolitan, creative leaders — the leaders we need to compete in the world — is our public education system.
Stacey Childress, who leads the Next Generation Learning group at the Bill & Melinda Gates Foundation, fleshed out the scope of the problem. "The United States must recognize that its long-term growth depends on dramatically increasing the quality of its K-12 public education system," she wrote. But that system is badly in need of repair. "By 2018, if today's college graduation rates hold as steady as they have for decades, the U.S. will be short at least 3 million college-educated workers for the projected 101 million jobs that will require a degree."
One of the charts from Stacey's article is reprinted below. It's not uplifting, but it does underline the severity of the challenge U.S. public schools face. How would you remedy the problem? Let us know in the comments.
ตามด้วยอีกข่าว

COMMENT

SCHOOLWORK

BY SEPTEMBER 27, 2010

A hundred years ago, eight and a half per cent of American seventeen-year-olds had a high-school degree, and two per cent of twenty-three-year-olds had a college degree. Now, on any given weekday morning, you will find something like fifty million Americans, about a sixth of the population, sitting under the roof of a public-school building, and twenty million more are students or on the faculty or the staff of an institution of higher learning. Education is nowhere mentioned in the Constitution; the creation of the world’s first system of universal public education—from kindergarten through high school—and of mass higher education is one of the great achievements of American democracy. It embodies a faith in the capabilities of ordinary people that the Founders simply didn’t have.
It is also, like democracy itself, loose, shaggy, and inefficient, full of redundancies and conflicting goals. It serves many constituencies and interest groups, each of which, in the manner of the parable of the blind men and the elephant, sees its purpose differently. But, by the fundamental test of attractiveness to students and their families, the system—which is one of the world’s most ethnically diverse and decentralized—is, as a whole, succeeding. Enrollment in charter schools is growing rapidly, but so is enrollment in old-fashioned public schools, and enrollments are rising at all levels. Those who complete a higher education still do better economically. Measures of how much American students are learning—compared to the past, and compared to students in other countries—are holding steady, for the most part, even as more people are going to school.
So it’s odd that a narrative of crisis, of a systemic failure, in American education is currently so persuasive. This back-to-school season, we have Davis Guggenheim’s documentary about the charter-school movement, “Waiting for ‘Superman’ ”; two short, dyspeptic books about colleges and universities, “Higher Education?,” by Andrew Hacker and Claudia Dreifus, and “Crisis on Campus,” by Mark C. Taylor; and a lot of positive attention to the school-reform movement in the national press. From any of these sources, it would be difficult to reach the conclusion that, over all, the American education system works quite well.
The school-reform story draws its moral power from the heartbreakingly low quality of the education that many poor, urban, and minority children in public schools get. This problem isn’t new, and the historical context is important: one of the cornerstones of Lyndon Johnson’s Great Society was the Elementary and Secondary Education Act of 1965, which for the first time directed substantial national funding to schools attended by these children. (George W. Bush’s No Child Left Behind was technically a tweak to Johnson’s law, and Barack Obama is incorporating his education-reform ideas into another tweak.) The gap in educational achievement between black and white children narrowed during the nineteen-seventies and eighties, and has been mainly stuck since then, but it’s misleading to suggest that the gap is getting bigger.
It should raise questions when an enormous, complicated realm of life takes on the characteristics of a stock drama. In the current school-reform story, there is a reliable villain, in the form of the teachers’ unions, and a familiar set of heroes, including Geoffrey Canada, of Harlem Children’s Zone; Wendy Kopp, of Teach for America, the Knowledge Is Power Program; and Michelle Rhee, the superintendent of schools in Washington, D.C. And there is a clear answer to the problem—charter schools. The details of this story are accurate, but they are fitted together too neatly and are made to imply too much. For example, although most of the specific charter schools one encounters in this narrative are very good, the data do not show that charter schools in general are better than district schools. There are also many school-reform efforts besides charter schools: the one with the best sustained record of producing better-educated children in difficult circumstances, in hundreds of schools over many years, is a rigorously field-tested curriculum called Success for All, but because it’s not part of the story line it goes almost completely unmentioned. Similarly, on the issue of tenure, the clear implication of most school-reform writing these days—that abolishing teacher tenure would increase students’ learning—is an unproved assumption.
In higher education, the reform story isn’t so fully baked yet, but its main elements are emerging. The system is vast: hundreds of small liberal-arts colleges; a new and highly leveraged for-profit sector that offers degrees online; community colleges; state universities whose budgets are being cut because of the recession; and the big-name private universities, which get the most attention. You wouldn’t design a system this way—it’s filled with overlaps and competitive excess. Much of it strives toward an ideal that took shape in nineteenth-century Germany: the university as a small, élite center of pure scholarly research. Research is the rationale for low teaching loads, publication requirements, tenure, tight-knit academic disciplines, and other practices that take it on the chin from Taylor, Hacker, and Dreifus for being of little benefit to students or society.
Yet for a system that—according to Taylor, especially—is deeply in crisis, American higher education is not doing badly. The lines of people wanting to get into institutions that the authors say are just waiting to cheat them by overcharging and underteaching grow ever longer and more international, and the people waiting in those lines don’t seem deterred by price increases, even in a terrible recession.
There have been attempts in the past to make the system more rational and less redundant, and to shrink the portion of it that undertakes scholarly research, but they have not met with much success, and not just because of bureaucratic resistance by the interested parties. Large-scale, decentralized democratic societies are not very adept at generating neat, rational solutions to messy situations. The story line on education, at this ill-tempered moment in American life, expresses what might be called the Noah’s Ark view of life: a vast territory looks so impossibly corrupted that it must be washed away, so that we can begin its activities anew, on finer, higher, firmer principles. One should treat any perception that something so large is so completely awry with suspicion, and consider that it might not be true—especially before acting on it.
We have a lot of recent experience with breaking apart large, old, unlovely systems in the confidence of gaining great benefits at low cost. We deregulated the banking system. We tried to remake Iraq. In education, we would do well to appreciate what our country has built, and to try to fix what is undeniably wrong without declaring the entire system to be broken. We have a moral obligation to be precise about what the problems in American education are—like subpar schools for poor and minority children—and to resist heroic ideas about what would solve them, if those ideas don’t demonstrably do that. ♦
ILLUSTRATION: TOM BACHTELL


Read more http://www.newyorker.com/talk/comment/2010/09/27/100927taco_talk_lemann#ixzz2AAZeAQpm

ความคิดเห็น

แสดงความคิดเห็น